The Expendables 3 (2014)
De formule van “the expendables”-franchise is intussen wel gekend. Men neme een krat actiesterren uit vervlogen dagen en laten hen 90 minuten pruttelen in een “take out the bad guy”-plot met zoveel mogelijk echte stunts en ontploffingen terwijl knipogen naar de cheesy one-liners de revue opvrolijken. Althans, zo was het toch in de vorige…
The Expendables 3 volgt dat patroon minder, jammer genoeg. De kracht, hoe guilty pleasure het ook allemaal mag zijn, van dit soort films zit hem in de verwijzingen en het over-the-top stoer doen van de actiehelden. De film begint in die traditie met een actiescène waarbij het team vanuit een helikopter bestookt en menig evil henchman weet uit te schakelen om zo een gevangene te bevrijden… het personage van Wesley Snipes. Wanneer ze hem dan vragen waarom hij vastzit, antwoordt hij eerst afwijkend met het antwoord “belastingsfraude”… wat grappig is, want Wesley Snipes komt net uit de bajes omwille van belastingsfraude. Het is dat soort van tongue-in-cheeck humor dat de vorige films, zeker de tweede met een verwijzing naar de Chuck Norris facts, dat deze hersenloze B actie filmpjes optillen naar guilty pleasure.
Dus wat besluiten ze te doen, nadat ze oudgediende Snipes hebben bevrijd, schuift Stallone zijn oudgedienden aan de kant onder het mom van “het is te gevaarlijk” en trekt hij een blik onbekende jonge acteurs open om achter Bad Guy of the Week, Mel Gibson, te gaan. U begrijpt dus, dat als het plezier hem zit in het bezig zien van de oude knarren en men de oude knarren vervangt door snotneuzen, er niet veel plezier meer te beleven valt. Uiteindelijk zijn er nog wel leuke momenten, Schwarzenegger die het woordje “choppah” nog eens mag uitspreken of zelfs Stallone die verwijst naar zijn befaamde “I am the LAW!”, maar met meer dan een hersenloos B actie filmpje van dertien in een dozijn wordt het toch allemaal niet en blijft het enige memorabele eigenlijk de gemiste kansen. Een dingske.
